Ιδρυτές

Ιούλιος Ιωσηφίδης, Ph.D., M.D., ECP
Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Προσωποκεντρικός Σύμβουλος & Ψυχοθεραπευτής
Συνιδρυτής ICPS
(1928-2008)
 
Ο Ιούλιος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 25 Απριλίου του 1928. Ήταν το πρώτο παιδί της Άννας και του Αριστείδη Ιωσηφίδη, ενώ ακολούθησε λίγα χρόνια μετά η γέννηση της αδερφής του Ευγενίας.  Στο δίπατο σπίτι με την αυλή, η ζωή του ήταν απλή και συνηθισμένη, όπως των μεσοαστικών οικογενειών της πόλης. Οι γονείς του είχαν ρίζες μικρασιατικές και ο Ιούλιος έζησε από την τρυφερή του ηλικία μέσα σε αυτήν την κουλτούρα της ευπρέπειας, της νοικοκυροσύνης, της περηφάνιας. Επιπλέον, μυήθηκε από νωρίς στις γεύσεις και τις μυρωδιές της «πολίτικης κουζίνας» με αποτέλεσμα να γίνει λάτρης του καλού «προσεγμένου» φαγητού, χαρακτηριστικό που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Το Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και οι αρχές της οικογένειάς του έδωσαν  γερές βάσεις στο μικρό Ιούλιο – Θεολόγο. Στους δύο αυτούς πόλους της ζωής του αναφερόταν συχνά με τρυφερότητα.
 
Το ανήσυχο παιδί, το γεμάτο απορίες και ενδιαφέροντα, διοχετεύτηκε γρήγορα σε κοινωνικούς προβληματισμούς. Οργανώθηκε σε ομάδες «αλληλοβοήθειας» για μαθητές που δεν είχαν οικονομικές δυνατότητες.  Φιλίες στήθηκαν εκείνη την εποχή και συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια.
 
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε στα θρανία. Οργανώθηκε  στην αντίσταση, μικρό παιδί, με τις μικρές του δυνάμεις, κρυφά από το συντηρητικό περιβάλλον του.  Ήταν περήφανος για το κομμάτι αυτό της ζωής του που δεν το επιδείκνυε, το ανέφερε σπάνια και, όταν αυτό γινόταν, δεν το συζητούσε πολύ, λες και ήταν ο κρυμμένος προσωπικός θησαυρός του. Η ανάγκη του για βοήθεια στους συνανθρώπους μορφοποίησε και την απόφασή του να ασχοληθεί μετά το Γυμνάσιο με την Ιατρική.  Ο ανθρώπινος πόνος, οι πηγές του και η ανακούφισή του τον προβληματίζουν και φαίνεται ότι τον απασχολούν και τον ενδιαφέρουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
 
Το 1953 παίρνει το δίπλωμα της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης  και κατατάσσεται αμέσως στον ελληνικό στρατό. Ατελείωτες ιστορίες πλάκας και ανεμελιάς, χωρίς όμως να χάνεται ο βασικός στόχος για σπουδή και μάθηση. Το 1955 «ανοίγει τα φτερά του» κυριολεκτικά και μεταφορικά για τις ΗΠΑ.  Εκεί ξεκινά ειδικότητα στην Παθολογική Ανατομία στο Νοσοκομείο Thomas Jefferson στη Φιλαδέλφεια.
 
Έτσι αρχίζει η «αμερικανική περίοδος» της ζωής του, που μπορεί να συνοψιστεί στα εξής:  Από το 1960 έως το 1977 υπηρετεί την ιατρική επιστήμη από διαφορετικές θέσεις και βαθμούς. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1964-67 είναι διευθυντής των νοσοκομειακών τμημάτων Παθολογίας στο Νοσοκομείο J.F.Kennedy, ενώ από το 1978 έως το 1988 κατέχει σημαντική θέση στο νοσοκομείο του Σικάγου.
 
Εδώ, για να κάνουμε τη μεγάλη ιστορία των 27 χρόνων στην Αμερική πιο συνοπτική, θα επιχειρήσουμε ένα σχολιασμό. Αυτή η περίοδος είχε κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά.
 
Ήταν δύσκολη, γιατί η προσπάθεια για επιβίωση, φυσική και επιστημονική ήταν τεράστια και κοπιώδης.  Ήταν πλούσια, γεμάτη από εμπειρίες, γνωριμίες με σημαντικούς ανθρώπους και πλέον ενδιαφέρουσα λόγω των διαφορετικών θέσεων και ευθυνών που ανέλαβε. Ήταν σημαντική, γιατί τότε δημιουργείται η οικογένεια.  Η Πόλυ είναι το όμορφο κορίτσι των φοιτητικών του χρόνων, αλλά επιπλέον  είναι η σύντροφός του και η συμπαραστάτης του, το ερέθισμα, η κατανόηση και η αγάπη του. Η κόρη του, Μαρίνα, είναι η μεγάλη του αδυναμία και η περηφάνια του. Και τις δύο γυναίκες της ζωής του τις λάτρεψε.
 
Η «αμερικανική περίοδος» όμως έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Είναι ηρωική. Το χρονικό διάστημα 1967-1974 που η χούντα των Συνταγματαρχών εγκληματεί στην Ελλάδα, ο Ιούλιος και η Πόλλυ, παρέα με άλλους φίλους, Έλληνες και Αμερικανούς, με τους οποίους μοιράζονταν τα ίδια ιδανικά και «πιστεύω», κάνουν αντίσταση. Ενταγμένοι ή όχι σε γνωστές αντιστασιακές οργανώσεις δούλεψαν, φοβήθηκαν, ονειρεύτηκαν, συγκινήθηκαν και πάλεψαν με ενθουσιασμό και σοβαρότητα, για να γυρίσει στην Ελλάδα η δημοκρατία. Αυτό είναι ακόμη ένα κομμάτι της ζωής του Ιούλιου που δεν πολυκουβεντιάζεται, άλλος ένας προσωπικός θησαυρός του.
 
Το 1983-85 ο Ιούλιος έρχεται στην Ελλάδα ως επισκέπτης καθηγητής στο υπό ίδρυση τότε Πανεπιστήμιο Κρήτης, μέσω του Ιδρύματος Φούλμπράιτ. Το 1985 εκλέγεται καθηγητής Μορφολογίας (Ανατομία-Ιστολογία-Παθολογική Ανατομική) στη Νοσηλευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με τα μαθήματά του,  γοητεύεται από την παρέα των φοιτητών του και ενοχλείται από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του συστήματος. Εκπλήσσεται συνέχεια με τις αδικίες και τους  συμβιβασμούς που διαπιστώνει, σηκώνει το φρύδι απορημένος και εξανίσταται.
 
Το διάστημα 1987-1990 αναλαμβάνει Αντιπρόεδρος στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, ενώ παράλληλα εκπαιδεύεται στην Προσωποκεντρική Συμβουλευτική. Το καταπληκτικό είναι ότι τελειώνοντας τη θητεία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη συνταξιοδότησή του ως ομότιμος καθηγητής, έχει κλείσει συνειδητά την καριέρα του ως «καθηγητής» και έχει ήδη ετοιμάσει μια άλλη, νέα πορεία. Αυτήν του συμβούλου-θεραπευτή και του επόπτη-εκπαιδευτή. Το ΙCPS αποτέλεσε το καινούριο πεδίο δράσης και το εφαλτήριό του για νέες κατακτήσεις στην κατανόηση του ανθρώπινου νου και της ψυχής.
 
Επίλογος
 
Αυτά ήταν λίγα και βασικά βιογραφικά στοιχεία του Ιούλιου Ιωσηφίδη. Αναρωτιέμαι, αυτός που θα τα διαβάσει, πώς θα μπορέσει να συνθέσει στο μυαλό του την προσωπικότητα του Ιούλιου.  Νομίζω πως δε χωράει σε μερικές σελίδες.
 
Προσπαθώντας να είμαι δίκαιη και ειλικρινής θα συμπλήρωνα τα εξής: Ξεκίνησε με διάθεση να βοηθήσει τον άνθρωπο, την κοινωνία, την πατρίδα του. Ήθελε να βοηθά τους νέους να μαθαίνουν και να ανακαλύπτουν την αλήθεια. Κατέληξε γοητευμένος να βοηθά τους ανθρώπους να βρουν την ψυχή τους. Διεύρυνε και χρησιμοποίησε όλες τις δυνατότητές του. Έμαθε να ακούει μουσική που τον συνέπαιρνε, να ανακαλύπτει την ομορφιά σε ένα ζωγραφικό πίνακα ή χαϊδεύοντας ένα παλιό χειροποίητο χαλί. Απολάμβανε το καλό κρασί και μας δίδασκε πώς να το δοκιμάζουμε και να το αξιολογούμε. Ενθουσιαζόταν με καινούργιες και περίεργες γεύσεις και τους συνδυασμούς τους. Μιλούσε για πολιτική και φούντωνε και άναβε. Εκπαίδευσε τον εαυτό του να βλέπει το βάθος χωρίς να χάνει το εύρος. Και όλα αυτά με μια παιχνιδιάρικη, αν όχι ζαβολιάρικη, διάθεση. Έβλεπε και το δέντρο και το δάσος. Τον γοήτευαν οι χωματόδρομοι που δεν ήξερε πού οδηγούσαν.  Λοξοδρομούσε κατά τη διαδρομή από το βασικό του προορισμό, για να ανακαλύψει την ομορφιά ή να απογοητευτεί από την ανυπαρξία της. Κατάφερε να επιτρέπει στα συναισθήματά του να εκδηλώνονται. Οργιζόταν συχνά, θύμωνε και φώναζε. Δε θύμωνε όμως με το συνομιλητή του. Θύμωνε, πιθανόν,  με αυτά που έκανε, αυτά που έλεγε, αυτά που αποφάσιζε, αλλά όχι με τον ίδιο, γι’αυτό και μετά από λίγο τον προσκαλούσε για ένα ποτό και ήρεμη συζήτηση.
 
Στα τελευταία του γενέθλια δήλωσε με περισσή συγκίνηση ότι αισθανόταν πλήρης και δικαιωμένος ανάμεσα στη λατρεμένη του οικογένεια, σύζυγο, κόρη, γαμπρό και εγγονό. Δήλωσε ευτυχής για τη ζωή και τους φίλους που είχε κάνει. Μας διαβεβαίωσε ότι διέθετε εφηβική ζωντάνια και θέληση να προχωρήσει σε νέες, σημαντικές για εκείνον προκλήσεις στη διδασκαλία και στην εκπαίδευση.
 
Αλλά μια μέρα του Ιουλίου, εκεί που ετοιμαζόταν να απολαύσει ένα μπάνιο στη θάλασσα, του φάνηκε πως διέκρινε το χωματόδρομό του… αυτόν που οδηγεί στην αιωνιότητα… Και τον ακολούθησε…
 
 

Ευχαριστούμε θερμά την Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και προσωπική φίλη του Ιούλιου Ιωσηφίδη, Ανθούλα Κηπιώτη για τη συγγραφή του βιογραφικού αυτού σημειώματος.
 
Γνωρίζατε τον Ιούλιο Ιωσηφίδη; Μπορείτε να γράψετε και εσείς κάποια λόγια για αυτόν συμπληρώνοντας τη σχετική φόρμα παρακάτω.
Για να στείλετε το σχόλιο σας, συμπληρώστε την ακόλουθη φόρμα και πατήστε το κουμπί 'Αποστολή'. Η συμπλήρωση των πεδίων με * είναι υποχρεωτική.

Εγγραφείτε στο Newsletter μας

php74